Lied eines Schmiedes
- Fein Rößlein,
- Ich beschlage dich,
- Sei frisch und fromm,
- Und wieder komm!
- Trag deinen Herrn
- Stets treu dem Stern,
- Der seiner Bahn
- Hell glänzt voran.
- Trag auf dem Ritt
- Mit jedem Tritt
- Den Reiter du
- Dem Himmel zu!
- Nun Rößlein,
- Ich beschlage dich,
- Sei frisch und fromm,
- Und wieder komm!
Meine Rose
- Dem holden Lenzgeschmeide,
- Der Rose, meiner Freude,
- Die schon gebeugt und blasser
- Vom heißen Strahl der Sonnen,
- Reich' ich den Becher Wasser
- Aus dunklem, tiefem Bronnen.
- Du Rose meines Herzens!
- Vom stillen Strahl des Schmerzens
- Bist du gebeugt und blasser;
- Ich möchte dir zu Füßen,
- Wie dieser Blume Wasser,
- Still meine Seele gießen!
- Könnt' ich dann auch nicht sehen
- Dich freudig auferstehen.
Kommen und Scheiden
- So oft sie kam, erschien mir die Gestalt
- So lieblich wie das erste Grün im Wald.
- Und was sie sprach, drang mir zum Herzen ein,
- Süß, wie des Frühlings erstes Lied im Hain.
- Und als Lebwohl sie winkte mit der Hand,
- War’s, ob der letzte Jugendtraum mir schwand.
Die Sennin
- Schöne Sennin, noch einmal
- Singe deinen Ruf ins Tal,
- Daß die frohe Felsensprache
- Deinem hellen Ruf erwache!
- Horch, o Sennin, wie dein Sang
- In die Brust den Bergen drang,
- Wie dein Wort die Felsenseelen
- Freudig fort und fort erzählen!
- Aber einst, wie Alles flieht,
- Scheidest du mit deinem Lied,
- Wenn dich Liebe fortbewogen,
- Oder dich der Tod entzogen.
- Und verlassen werden stehn,
- Traurig stumm herüber sehn
- Dort die grauen Felsenzinnen
- Und auf deine Lieder sinnen.
Einsamkeit
- Wildverwachs'ne dunkle Fichten,
- Leise klagt die Quelle fort;
- Herz, das ist der rechte Ort
- Für dein schmerzliches Verzichten!
- Grauer Vogel in den Zweigen,
- Einsam deine Klage singt,
- Und auf deine Frage bringt
- Antwort nicht des Waldes Schweigen.
- Wenn's auch immer Schweigen bliebe,
- Klage, klage fort; es weht,
- Der dich höret und versteht,
- Stille hier der Geist der Liebe.
- Nicht verloren hier im Moose,
- Herz, dein heimlich Weinen geht,
- Deine Liebe Gott versteht,
- Deine tiefe, hoffnungslose!
Der schwere Abend
- Die dunklen Wolken hingen
- Herab so bang und schwer,
- Wir beide traurig gingen
- Im Garten hin und her.
- So heiß und stumm, so trübe
- Und sternlos war die Nacht,
- So ganz wie unsre Liebe
- Zu Tränen nur gemacht.
- Und als ich mußte scheiden
- Und gute Nacht dir bot,
- Wünscht’ ich bekümmert beiden
- Im Herzen uns den Tod.
Requiem
- Ruh’ von schmerzensreichen Mühen
- Aus und heißem Liebesglühen!
- Der nach seligem Verein
- Trug Verlangen,
- Ist gegangen
- Zu des Heiland’s Wohnung ein.
- Dem Gerechten leuchten helle
- Sterne in des Grabes Zelle,
- Ihm, der selbst als Stern der Nacht
- Wird erscheinen,
- Wenn er seinen Herrn erschaut im Himmelspracht.
- Seid Fürsprecher, heil’ge Seelen,
- Heil’ger Geist, lass Trost nicht fehlen;
- Hörst du?
- Jubelsang erklingt,
- Feiertöne,
- Darein die schöne Engelsharfe singt:
- Ruh’ von schmerzenreichen Mühen
- Aus und heißem Liebesglühen;
- Der nach seligem Verein
- Trug Verlangen
- Ist gegangen
- Zu des Heiland’s Wohnung ein.
|
Sepa laul
- Kena ratsuke,
- Ma rautan sind,
- Ole värske ja vaga,
- Ja tule tagasi!
- Kanna oma isandat,
- Ikka truult tähtedele,
- Mis tema teed
- Heledalt valgustavad.
- Kanna ratsutades
- Igal sammul
- Ratsanikku
- Taevasse!
- Nüüd ratsuke,
- Ma rautan sind,
- Ole värske ja vaga,
- Ja tule tagasi!
Minu roos
- Kevade õilsale aardele,
- Roosile, minu rõõmule,
- Mis on juba nõtkunud ja närtsinud,
- Päikese kuumas kiirguses,
- Ulatan ma peekri vett
- Tumedast, sügavast allikast.
- Minu südame roos!
- Valu vaiksest kiirgusest
- Oled sa nõtkunud ja närtsinud;
- Tahaksin sinu jalgadele,
- Nagu sellele lillele vett,
- Vaikselt valada oma hinge!
- Isegi kui ma ei näeks
- Sinu rõõmsat ülestõusmist.
Tulek ja minek
- Nii tihti, kui ta tuli, ilmus mulle tema kuju
- Nii sulnilt nagu esimene metsarohelus.
- Ja mida ta ütles, tungis mu südamesse,
- Magusalt, nagu esimene kevadlaul metsasalus.
- Ja kui ta lehvitas käega, hüvasti,
- Oleks justkui kadunud minu viimane noorusunelm.
Alpi karjatüdruk
- Kaunis karjaneiu, veelkord
- Laula oma hüüdu orgu,
- Et rõõmus kaljude kõne
- Sinu heledast hüüdest virguks!
- Kuula, oo karjaneiu, kuidas laul
- Mägede rindu tungib,
- Kuidas sinu sõnu kaljude hinged
- Rõõmsalt edasi ja edasi jutustavad!
- Aga kord, nagu kõik kaob,
- Jätad oma lauluga jumalaga,
- Kui armastus sind edasi viib,
- Või surm su võtab.
- Ja hüljatuna seisavad siis,
- Kurvalt vaikides vaatavad
- Seal hallid kaljuharjad
- Ja mõtisklevad sinu laulude üle.
Üksindus
- Metsikult kasvavad tumedad kuused,
- Vaikselt kaebleb eemal allikas;
- Süda, see on õige paik
- Valusale loobumisele!
- Hallid linnud okstel,
- Vaid sinu kaebelaul,
- Ja sinu küsimusele ei too
- Vastust metsavaikus.
- Kui see jääks ka vaikima,
- Kaeble, kaeble edasi; lehvib siin,
- Kes sind kuuleb ja mõistab,
- Vaikib siin armastuse vaim.
- Ei kao siin samblas,
- Süda, sinu salajane nutt,
- Sinu armastust Jumal mõistab,
- Sügavat, lootusetut!
Raske õhtu
- Tumedad pilved rippusid
- Alla nii ängistavalt ja raskelt,
- Me mõlemad jalutasime kurvalt
- Aias edasi-tagasi.
- Nii kuum ja vaikne, nii hämar
- Ja tähtedeta oli öö,
- Nii täielikult nagu meie armastus
- Oli muutunud pisarateks.
- Ja kui mul pidi lahkuma
- Ja soovima sul’ head ööd,
- Soovinuks ma kurvastuses mõlemale
- Südames surma.
Reekviem
- Puhka kibedatest vaevadest
- Välja ja kuumadest armuleekidest!
- Kes hingelisest ühtsusest
- Kandis igatsust,
- On läinud
- Vabastaja kodadesse.
- Õndsale säravad kirkad
- Tähed hauakambrisse,
- Sellele, kes ise öise tähena
- Särama saab,
- Kui ta oma Issandat näeb taeva hiilguses.
- Olge tema eestkostjaks, pühad hinged,
- Püha Vaim, ära lase puududa oma armul;
- Kuuled Sa?
- Rõõmulaul kõlab,
- Pidulikud helid,
- Milles kaunis
- Ingli harf laulab:
- Puhka kibedatest vaevadest
- Välja ja kuumadest armuleekidest!
- Kes hingelisest ühtsusestkandis igatsust,
- On läinud
- Vabastaja kodadesse.
|